John Vandenboorn ontvlucht de oorlog in Oekraïne

Het lijkt het verhaal uit een jongensboek. Een jongeman die Nederland verlaat vanwege de overdaad aan regels en bureaucratie en zijn geluk over de grens zoekt. In zekere zin geldt dit ook voor John. “Ik heb vroeger gestudeerd in Wageningen en had altijd iets met landbouw. Mijn vader werkte bij Landbouwbelang en via hem ben ik in deze sector beland. Ik wilde in een ander land iets opbouwen, dat is Oekraïne geworden. In 2004 kreeg ik de kans om mij internationaal te oriënteren, vanaf november 2006 ben ik in Oekraïne begonnen met het opzetten van een fabriek voor Agrifirm. In deze fabriek wordt hoofdzakelijk veevoeder geproduceerd. In het begin werkten er 10 mensen, nu heb ik 200 werknemers in dienst.”

Werken
John heeft Oekraïne aanvankelijk leren kennen als een arm land met een slechte infrastructuur. Maar ook een land met mogelijkheden, met mensen die de handen uit de mouwen willen steken. “Ja, de mensen willen graag werken. Werkdagen van zo’n 12 uur zijn heel gewoon. Dat is toch wel anders dan in Nederland.” Hij heeft in die 15 jaar iets kunnen opbouwen. Het land heeft zich ook ontwikkeld. John woont en werkt in Oekraïne, maar eens in de twee maanden verblijft hij een weekje in Nederland, om even gas terug te nemen.

Bommen
De oorlog, zoals wij die nu via allerlei media leren kennen, heeft John aan den lijve ondervonden. “Laat ik het zo stellen: ik heb gemerkt hoe het voelt als er bommen inslaan. Bovendien hoor ik de verhalen van collega’s, van familie van mijn Oekraïense vriendin. Die verhalen zijn hartverscheurend.” Nadat de Russen het land binnenvielen, is John al vrij snel vertrokken. Een tocht met de nodige hindernissen, dat moge duidelijk zijn. Naderhand is hij er ook in geslaagd zijn vriendin de grens over te krijgen.

Optimistisch
John: “Voor veel Oekraïners kwam de inval als een verrassing, ook voor mij. Ja, in het Oosten (Donbas, red.) werd het wel verwacht, maar niet in de rest van het land. Ik had mijn koffers al snel gepakt, de auto was volgetankt, klaar voor vertrek. Gelukkig is de fabriek in Oekraïne alweer opgestart, ik heb dagelijks via internet en telefoon contact met mijn collega’s. Wat je kan doen? Vooral luisteren en hen een hart onder de riem steken. Het blijft moeilijk, maar we zijn ook wel optimistisch.”

Toekomst
Met die laatste opmerking doelt John op een akkoord dat hij toch wel verwacht. “Zodra dit conflict is afgelopen, zal het land weer worden opgebouwd. De positieve instelling van de Oekraïners zal daarbij zeker helpen. Ik verwacht dat we dan vooral op het westen zijn georiënteerd, met Rusland hebben we dan niets meer.” Of zijn eigen toekomst ook daar ligt, is nog maar de vraag. “Ik wil datgene wat daar is opgebouwd, goed overdragen. En dat staat los van de huidige oorlog. Misschien wil ik nog wel iets anders opbouwen, mogelijk in een ander land. Maar ik moet wel snel weer in Montfort kunnen zijn. Die band blijft voor altijd bestaan.”

Op de foto: John Vandenboorn ontvluchtte de oorlog in Oekraïne om in Montfort op adem te komen.

Tekst: Freek Noten